Οι Έλληνες τερματοφύλακες που αγάπησα.

 

Πηγή φωτο: menhouse.gr

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Υπάρχει μία γενιά αθλητών που πρόλαβε (ευτύχησε ή ατύχησε) να αγωνιστεί σε συνθήκες και εποχές κατά τις οποίες η πλήρης εμπορευματοποίηση των σπορ, τουλάχιστον στη χώρα μας, δεν ήταν ακόμη μία απτή πραγματικότητα. Υπήρξαν και ποδοσφαιριστές που «μάτωναν» τη φανέλα τους στα ξερά γήπεδα των δεκαετιών του ’70 και ’80, έως και εκείνης του ’90, πέρα από τα «φλας» των φωτορεπόρτερ και τη λάμψη της «βιτρίνας» της Α’  Εθνικής. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι επικές μορφές εκείνων που αποτελούσαν το τελευταίο ανάχωμα προς τον αντίπαλο, αυτών δηλαδή που υπερασπίζονταν την εστία των ομάδων τους, συχνά με κίνδυνο ακόμη και της σωματικής τους ακεραιότητας μέσα στη σκληρότητα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Αυτοί που, από τη μία στιγμή στην άλλη γίνονταν από ήρωες, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» ή το αντίθετο. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι τόση «η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι», που μόνο κάποιος πολύ «τρελός» με το άθλημα θα επέλεγε να παίξει σε αυτή την τόσο νευραλγική θέση!